Życie i działalność

Dzieciństwo
Maria przyszła na świat 7 listopada 1867 roku w Warszawie. Była najmłodszą pośród pięciorga dzieci Władysława i Bronisławy: Zofii, Józefa, Bronisławy, Heleny i właśnie Marii. Jej dzieciństwo zostało naznaczone śmiercią siostry Zofiii matki. Wydarzenia te bardzo Marię zmieniły, były najprawdopodobniej przyczyną porzucenia katolicyzmu. Władysław i Bronisława wychowywali swoje dzieci na patriotów. Już w dzieciństwie Maria wykazywała się wspaniałą pamięcią i koncentracją, błyskawicznym myśleniem oraz nadzwyczajna pracowitością. Zdarzało się,że odmawiała jedzenia i snu,byle tylko nie przerywać nauki.

Edukacja
W wieku 16 lat Skłodowska ukończyła naukę w gimnazjum dla dziewcząt, zdobywając złoty medal za najlepsze wyniki w nauce. W wieku 17 lat zdecydowała się rozpocząć pracę zarobkową, a większość środków finansowych przekazywała swojej siostrze Bronisławie, która studiowała medycynę w Petersburgu. W zamian za to Bronisława obiecała swoje wsparcie, gdy przyjdzie czas na studia Marii. Obietnica ta została dotrzymana, obie siostry przez całe życie niestrudzenie pracowały i okazywały wzajemne poświęcenie.

Pierwsza praca
Po dwóch latach udzielania korepetycji dzieciom z bogatych rodzin, Maria doszła do wniosku, że nie oszczędza pieniędzy efektywnie. Przez kolejne trzy lata pracowała jako dobrze opłacana guwernantka. Została zatrudniona przez właściciela fabryki cukru buraczanego, aby kształcić jego dzieci. Maria w wolnym czasie uczyła dzieci polskich robotników, mimo że w ten sposób ogromnie narażała się władzom rosyjskim. Pozostałą część wolnego czasu poświęcała na czytanie książek z wielu dziedzin nauki. Równolegle z chemia i fizyką zajmowała się socjologią i literaturą. Kiedy okazało się, że bliższe jej są przedmioty ścisłe, zaczęła pobierać lekcje chemii od jednego z chemików zatrudnionych w fabryce.

Małżeństwo
W 1891 roku Maria udała się do Paryża, gdzie na Sorbonie miała możliwość uczęszczania na wykłady Paula Appella, Gabriela Lippmanna i EdmoondaBouty’ego. Tam właśnie poznała znanych fizyków – Jeana Perrina, Charlesa Mauraina czy AimeCottona. Skłodowska za dnia studiowała, a wieczorami udzielała korepetycji, z trudem zarabiając na utrzymanie. Dwa lata po przyjeździe do Francji Maria otrzymała licencjat z fizyki, rozpoczynając jednocześnie pracę w przemysłowym laboratorium zakładów Lippmanna. W 1894 roku otrzymała drugi licencjat, tym razem z matematyki. Wiosną tego samego roku poznała Piotra Curie, doktoranta w laboratorium Becquerela. W 1895 roku Maria i Piotr byli już małżeństwem. Pracując w laboratorium, nie mieli dla siebie zbyt wiele czasu, dlatego też starali się dzielić wspólne pasje – długie wycieczki rowerowe i zagraniczne wyjazdy. Dzięki małżeństwu z Piotrem Maria zyskała nie tylko miłość, ale również partnera i wspaniałego współpracownika. Doczekali się wspólnie dwóch córek.

Badania nad radioaktywnością
W grudniu 1895 roku niemiecki fizyk, Wilhelm Roentgen odkrył promieniowanie, które jest w stanie przeniknąć m.in. przez grubą warstwę drewna czy ludzkie ciało. Kilka miesięcy później, Francuz Henri Becquerel zauważył, że minerały zawierające uran również emitują pewne promieniowanie. Maria Skłodowska – Curie zdecydowała się przyjrzeć bliżej promieniowaniu uranu. Zaczęła od zbadania różnych związków chemicznych zawierających uran. Udało jej się zauważyć, że natężenie promieniowania zależy tylko od ilości uranu w danym związku i nie ma nic wspólnego z takimi właściwościami fizycznymi jak gęstość, stan skupienia czy wilgotność. Zaobserwowała też, że związki zawierające inny rzadki pierwiastek - tor, również emitowały promieniowanie. Pragnąć opisać zachowanie tych pierwiastków, Skłodowska–Curie stworzyła pojęcie radioaktywności.

Odkrycie polonu i radu
Stosunkowo dużo czasu w laboratorium Maria poświęcała badaniu blendy uranowej. Już w kwietniu 1898 roku doszła do wniosku, że ten złożony związek chemiczny musi zawierać śladowe ilości pierwiastka bardziej radioaktywnego niż uran.Wobec tego odkrycia, Piotr i Maria zdecydowali się trzy miesiące później na wspólną publikacje artykułu, w którym ogłosili odkrycie nowego pierwiastka chemicznego. Oddając hołd ojczyźnie Marii zdecydowali się nazwać go polonem. 26 grudnia tego samego roku małżeństwo Curie ogłosiło istnienie kolejnego bardzo radioaktywnego pierwiastka nazwanego ze względu na swoje właściwości radem. Po przerobieniu około tony blendy uranowej udało im się wyizolować jedną dziesiątą grama chlorkuradu. Ostatecznie, do roku 1910, Marii udało się otrzymać czysty pierwiastek chemiczny–rad. Maria zdecydowała się nie opatentować procesu izolacji radu, dzięki czemu społeczność naukowa mogła korzystać z jej odkrycia bez ograniczeń. Niestety, ani Maria, ani Piotr Curie nie zdawali sobie sprawy z niezwykle destrukcyjnego wpływu promieniowania radioaktywnego na człowieka. Za badania prowadzone w nieodpowiednich warunkach przyszło im zapłacić dużą cenę.

Kariera naukowa
Odkrycie przez Henri Becquerela zjawiska radioaktywności w roku 1896 było motorem napędowym dla badań Marii i Piotra Curie. Maria, która została następczynią męża na stanowisku kierownika laboratorium fizyki na Sorbonie, opracowała własną metodę izolacji radu z radioaktywnego materiału. Udało jej się zdobyć wystarczające ilości tego pierwiastka do zbadania jego właściwości, zwłaszcza tych terapeutycznych. Skłodowska – Curie aktywnie promowała stosowanie radu w celu łagodzenia różnych dolegliwości, a w czasie I wojny światowej, wraz ze swoja córka Ireną, osobiście poświęciła się opracowaniu środka leczniczego.
Maria pozostawała oddana nauce przez całe swoje życie. Znacznie przyczyniła się do stworzenia w warszawie laboratorium radioaktywności. W uznaniu za zasługi została członkiem Konferencji Fizyków Solvaya oraz Komitetu Współpracy Intelektualnej Ligi Narodów. Swoją pracę udokumentowała licznymi publikacjami. O jej zasługach świadczą otrzymane nagrody. Wraz z mężem uzyskała wiele honorowych tytułów, dyplomów z medycyny czy prawa, a także nominacji do społeczności naukowych całego świata.

Nagrody i wyróżnienia
W 1903 roku Szwedzka Królewska Akademia Nauk przyznała Piotrowi Curie, Marii Curie i Henri Becquerelowi Nagrodę Nobla z dziedziny fizyki w uznaniu za zasługi w badaniu zjawiska radioaktywności. Tym samym Maria Skłodowska – Curie została pierwszą w historii noblistką wśród kobiet.  8 lat później otrzymała tę nagrodę po raz drugi, tym razem z dziedziny chemii. Po raz kolejny stałą się prekursorem, nikt wcześniej nie mógł się pochwalić dwukrotnym zdobyciem Nobla. Maria, stając się jednym z najbardziej znanych naukowców, swoją pracą i poświęceniem zasłużyła sobie na honor i szacunek. Była pierwszą i jedyną kobietą, którą pochowano w paryskim Panteonie. Uniwersytet Piotra i Marii Curie to jedna z największych placówek naukowo – techniczno – medycznych w całej Francji, spadkobierca wydziału nauk ścisłych paryskiej Sorbony. W budynkach tej uczelni znajduje się laboratorium, w którym po raz pierwszy otrzymano rad.

 Późne lata i śmierć
Wraz z końcem 1920 roku rozpoczęły się problemy zdrowotne Marii – ciągłe zmęczenie, bóle głowy i gorączki. Towarzyszyło jej nieustanne brzęczenie w uszach i stopniowa utrata wzroku, tylko częściowo związana z kataraktą. Skłodowska długo nie przyjmowała do wiadomości, że pierwiastek, który odkryła z mężem, jest tak niebezpieczny. W końcu jednak nie miała wyboru – pogodziła się  z faktem, że rad jest szkodliwy dla zdrowia. Co ciekawe , nie zaprzestała jednak swoich badań. Na początku lat 30 – tych jej zdrowie uległo znacznemu pogorszeniu, a lekarze zdiagnozowali  u niej anemię złośliwą, spowodowaną nadmierną ekspozycją na radioaktywne promieniowanie. W 1934 roku Maria Skłodowska – Curie po raz ostatni  odwiedziła Polskę, a kilka miesięcy później zmarła. Przyczyna zgonu – niedokrwistość aplastyczna  - niemal na pewno była  skutkiem oddziaływania radioaktywnego. Wówczas nie zważano na szkodliwe właściwości pierwiastków, a większość badań nad nimi przeprowadzano bez jakiejkolwiek ochrony.